Dziady i wnuczęta

WUJ, Kraków, 2025.

Książka Artura Grabowskiego Dziady i wnuczęta, zawierająca jego teksty krytycznoteatralne publikowane głównie na łamach portalu teatrologia.info, jest czymś znacznie więcej niż tylko zwyczajnym zbiorem szkiców poświęconych przedstawieniom granym w krakowskich teatrach w czasie ostatnich kilku sezonów. Oczywiście ten zestaw artykułów stanowi także znakomitą kronikę życia teatralnego Krakowa i Polski, ale o jego randze decyduje przede wszystkim sam sposób, w jaki Grabowski uprawia pisanie o teatrze. Dla cenionego literaturoznawcy, dramatopisarza, poety i prozaika omawianie poszczególnych spektakli jest okazją do tego, by powiedzieć również coś ważnego o naszej współczesnej kulturze, stanie cywilizacji czy sytuacji społecznej.
   Jednym z największych walorów tej książki jest język — czuć w nim oryginalny talent literacki Grabowskiego — jego teksty skrzą się od paradoksów i gier słownych, są znakomicie skomponowane, otwarcia i zakończenia nigdy nie są przypadkowe, czytelnik nawet przez chwilę nie traci wrażenia, że autor świetnie panuje nad formą. W rezultacie jego eseje, bo tak właśnie należałoby określić formę tych tekstów, stanowią po prostu kawał dobrej literatury.
   To niewątpliwie odrębny głos we współczesnym piśmiennictwie teatralnym.

Jarosław Cymerman

Bardzo lubię krytyki teatralne Artura Grabowskiego, dlatego że nie jest on kpiarzem, cynikiem, wazeliniarzem, postrachem, klaunem, modnisiem, wyrobnikiem, rezonerem, frustratem, złośliwcem, wyjadaczem, influencerem, selekcjonerem, lewakiem, prawakiem, centrystą, a nade wszystko nudziarzem. No to kim jest? Człowiekiem, który chodzi do teatru. Bezinteresownie, z miłości. A przy tym jeszcze myśli — na własny rachunek. Niebywała podzielność uwagi! Niebywała książka!

Jarosław Jakubowski