Tom podsumowujący dorobek jednego z najciekawszych poetów pokolenia „brulionu” to poezja filozoficzna i formalnie wyrafinowana, a zarazem lirycznie przystępna i mocno osadzona w doświadczeniu. Sześć rozdziałów tej książki nie powtarza pierwotnej kompozycji odrębnych niegdyś tomów autora, odzwierciedlają one raczej biograficzno-tematyczne okresy jego twórczości. Mamy tu więc kolejno: konceptualne miniatury, barokowe próbowanie języków i form, śródziemnomorską zmysłowość antyku; z kolei w intymnych obrazach Polski i w ekstatycznych wizjach Ameryki widać inspiracje awangardą i poezją lingwistyczną; na koniec, w stylu nawiązującym do romantyzmu, śmiała erotyka miesza się z bólem życiowych podsumowań. Do wyboru wierszy już publikowanych autor dodał kilka nie drukowanych wcześniej, niektóre znacznie zmienił. W rezultacie powstała nowa, fascynująca całość, odsłaniająca powroty i kontynuacje - motywów, tematów, form.  

Wiersze Grabowskiego układają się w poetycki traktat o tożsamości definiowanej wśród intensywnie znakowego odbioru świata, podróżującej pośród symboli tradycji wciąż obecnej, ale nieodparcie niestabilnej. Autor jednocześnie poszukuje archetypicznych, trwałych źródeł poezjowania i zmiennych form wiersza – harmonii i sprzeczności. Opukuje języki tradycji, a zarazem pozwala wybrzmiewać codziennej mowie ludzi i… rzeczy (niektóre liryki sprawiają wrażenie jakby rzeczy w nich mówiły same za siebie). Niekiedy można odnieść wrażenie, że pisanie wiersza jest dla Grabowskiego rodzajem medytacji – uważności, epifanii, wizji. Ale jego poezja jest też w subtelny sposób autoironiczna, niepewna siebie i świata…

Wojciech Kudyba, Instytut Książki