Biorąc do ręki wiersze Grabowskiego, w pierwszej chwili ma się wrażenie, że to ten typ wierszy, które brzmią jak polskie tłumaczenia poezji Eliota, Audena czy Brodskiego.

Dla Grabowskiego klasycyzm pozostaje wysokim ideałem, ale ideałem rozpływającym się w gorącym powietrzu Południa, gdzie jeździ się nie tyle po objawienie, co na wakacje. Dlatego nie brakuje u niego dystansu do tego, co zazwyczaj nosi nazwę dystansu czy idei. [...] Broni on klasycyzującej postawy poetyckiej, lecz jednocześnie rozbija klasyczny kanon i wzniosły stosunek do świata. Nie opuszcza go poczucie humoru i ironii, bez których nie jest możliwa współczesna poezja.

Nie waha się też zerwać z przeszłością, stąd przedmiotem jego zainteresowania jest zapominanie, ahistoryzm. Jego wrażliwość poetycką kształtują nie idee, lecz zmysłowa, ciemna strona świata i związane z nią przeżycia. [...] Poeta chłodno, a zarazem ironicznie stwierdza, iż wystarczy mocniejszy podmuch wiatru i po ładzie i harmonii pozostaje pustka. Z premedytacją zawiesza perspektywę wieczności. [...] W istocie nasz zbuntowany klasyk przystaje jednak na chorą pamięć i zdeformowaną przeszłość.

Mimo zafascynowania poety thanatycznością zmysłowego świata jego pozostałe wiersze tworzą swoistą przeciwwagę dla ciemnych popędów i wyrażają postawę klasyczną. Jednak ów klasycyzm obciążony jest metafizycznym zwątpieniem.

Poeta wyostrza spór między antykiem a chrześcijaństwem, między pełnią ideału a ciemną wiarą. [...] W poszukiwaniu swoich korzeni poeta dociera do kulturotwórczego konfliktu mitów Południa i Północy. Lecz, jak sam poeta przyznaje, jego podejście do świata oraz jego wrażliwość kształtuje jego słowiańskie, a zarazem barbarzyńskie pochodzenie.

Jest jakoś tak, jakby "Ziemny początek" był książką pisaną przez jakieś miejscowe, sarmackie - z wygnania pochodzące - wcielenie Owidiusza.

Ale Grabowski nie jest nostalgicznym miłośnikiem Południa, kierowanym przez uczucia negatywne; zdaje się, że nie buntuje się przeciw ościeniowi mieszkania "po tej stronie". Unika w ten sposób jakoś zarazem lekcji Winckelmanna, jak i Nietzschego.

Klasycyzm w "Ziemnym początku" - nie jest klasycyzmem deklaratywnym. Nie jest uwikłaniem się w mowę dostojną, nie jest wkroczeniem w teren "mowy sacrum", nie jest też kapliczką, przed która ma bić pokłony miłośnik erudycyjnych esejów. [...] Podpowiada Grabowski, umieszczając swoje mówienie poetyckie w poważnym dialogu z przeszłością, nie zatracając swojej własnej podmiotowości. Przy czym "Oni" stają się dla Grabowskiego niezmiernie pojemni, nie związani z czasem jakimś określonym, (choć ewidentnie lektura Antyku Pogańskiego i krajobrazy wakacyjne Południa ufundowały podstawowe napięcie intelektualne w książce), bowiem - jak się zdaje - liczy się otwarcie dyskusji cywilizacyjnej na równych prawach obu stron.

Tropienie "znaku" jest niezdeterminowanym niczym poza zapewne talentem i ową trudną do wysłowienia zdolnością, a zarazem odwagą, uporem i determinacja w podążaniu tropem Tajemnicy. Może owym tropieniem być dla Grabowskiego bowiem zarówno klasyczna kontemplacja ruin (Pompeje ukazane w geście jak najbardziej osadzonym w tradycji), jak i grzebanie patykiem w wygasłym ognisku w Białce. [...] to było to wyzwanie klasycznej "parodii". Podstawową jej zasadą, tym elementem, który umożliwiał w ogóle taki gest artystyczny, było - kiedy czytam Grabowskiego, to upewniam się o tym coraz bardziej - (nie wiem jak to nazwać!) właśnie nie-traktowanie dzieł epok minionych jako świata cytatów. [...] ratuje się stylem, unikającym mowy, która mogłaby go wnieść na poziomy, nad którymi nie byłby w stanie zapanować. Jest zwyczajny i nie-wysilony, zaopatrzony w odpowiedni dystans - także do siebie-poety. [...] Współczesny klasycyzm żywi się nie stylem, rekwizytem, ale przeświadczeniem, potwierdzanym przez egzystencję, że idee i postawy domagają się dialogu.

I jest przede wszystkim poetą, który zmusza do zadawania pytań Grekom, Kochanowskiemu, Horacemu, Homerowi. To ogromnie wiele. To chyba wszystko, czego można żądać od poezji, która myśli.

Artur Grabowski jest teoretykiem literatury, tłumaczem, krytykiem, dramaturgiem i poetą. Opublikował książkę „Wiersz – forma i sens”, która jest próbą teoretycznego ogarnięcia różnych sposobów nowoczesnego poezjowania. Na tle dzisiejszych rozpraw wersologicznych wyróżnia się ona tym, że omawia zagadnienie budowy w ścisłej łączności z semantyką wiersza. Takie podejście, choć oczywiste, wcale nie jest w tej dyscyplinie normą. Doradzał też innym jak pisać, w książce M. Sweeneya i J. Hartleya „Jak pisać dobrą poezję” opracował rozdziały o rymie i rytmie.

         Wspominam o tych zainteresowaniach naukowych Grabowskiego, bo i w tomie „Ziemny początek” nie pozwala nam zapomnieć, że jest dobrze zaznajomiony z tajnikami teorii. Sporo bowiem w jego poezji rozwiązań wierszowych, które znamy z rozprawy wersologa. Kiedy czytamy przekaz liryczny, brzmi nam rozpoznanie badawcze autora, że „stworzyć wiersz to tyle, co zorganizować całą sytuację komunikacyjną w obrębie dyskursu, który określamy mianem poezji”. Ponadto rozpoznajemy w tomiku cytaty i odwołania do kanonu poetyckiego. Może jednak najbardziej to badawcze oblicze poety widoczne jest w tytułach wierszy. Sygnalizują one wielkie bogactwo gatunków, bo: piosenkę, bajkę, fraszkę, przypowieść, georgikę, inskrypcję, list, poemat, esej… Jak na niewielki tom, różnorodność form zadziwiająca. Ale nie chodzi oczywiście tylko o liczbę, interesujący jest ich status. Zwykle są to gatunki przemieszczone, tak czy inaczej zakwestionowane, a w każdym razie jakoś zrelatywizowane. Mamy więc brudnopis listu, notatkę do poematu, fraszkę teologiczną, piosenkę sprośną… Czasem Grabowski sięga po formy już dzisiaj nieaktywne, ale takie, które ujawniają poetykę stylizacji. Do takich należy georgika. Do takich wierszowany esej, który raczej źle znosi mowę wiązaną, choć ma  tradycji takie swoje realizacje. Nazwy gatunkowe są tu nośnikami znaczeń, bo inaczej być nie może. Jednak ważniejsza jest ich inna funkcja. Wskazują one jakieś konteksty: historyczne, literacie, geograficzne. Ponadto wprowadzają konieczny dystans, obiektywizują przeżycia i stany, chronią monolog przed nadmiarem liryzmu. Taką koncepcję poezjowania tłumaczyłbym też zainteresowaniami badawczymi Grabowskiego, widać bowiem, że jest mu bliska modernistyczna literatura angielska.  […]

         Można pytać skąd się bierze ten sposób poezjowania. Zapewne dopatrzyć się można w „Ziemnym początku” wielu tradycji. Jedną, literaturę angielską, już sygnalizowałem. Ale zdaje się, ze poważna inspiracją są też sposoby wierszowania wypracowane przez Nową Falę. Decydują o tym nie tylko ogólne reguły (lingwizm), ale też tak czytelne dla tamtej szkoły pisania chwyty jak np. rozbijanie frazeologizmów, nawet wtedy, gdy wywodzą się z szacownej tradycji („Grzech powszedni”). Związek z poetyką Nowej Fali podkreśla także praktyka wersyfikacyjna. Operuje Grabowski sporą rozmaitością wierszy. Przemawia więc antyskładniowo, ostro przeciwstawiając wers zdaniu. Tak jest w „Marcowej pogodzie”, w której przerzutnia umieszczona została miedzy strofami. Ale śmiało wykorzystuje też wiersz wolny zdaniowy („Zła pogoda”, „Inskrypcja”). Sygnałem nawiązania do Stanisława Barańczaka jest też wiersz ikoniczny.

         Lecz na tym nie kończą się filologiczne ciekawostki „Ziemnego początku”. Bo najnowszy tom wierszy Grabowskiego jest też dobrym przykładem poezji, która świadomie nawiązuje do dyskursu ekologicznego. Chodzi w nim o to, aby na rzeczywistość patrzeć nie tylko z punktu widzenia antropocentrycznego, ale również z punktu widzenia natury. To ten kontekst podkreśla tytuł zbioru, a także okładka, na której umieszczona jest podobizna glinianej furki człowieka, pochodzącej z neolitu. Mamy więc te inne wglądy w przeszłość i teraźniejszość. Czasem pokazuje się po prostu animalne wcielenie człowieka. Innym razem zawieszana bywa ekspresja podmiotu, a oddawane stany natury ożywionej. Ta liryka emancypacyjna pisana jest w tonie poważnym, ale także żartobliwym, jak w „Obcowaniu”, które stanowi konfrontacja człowieka z psem. Może jednak najbardziej w tych wierszach zasługuje na uwagę przyjmowanie w ramach jednego utworu różnych perspektyw opisu (blisko-daleko, zewnątrz-na zewnątrz) i różnych nastrojów (od zauroczenia do zwątpienia). Jak w „Georgikach westfalskich”.